In 1942 trouwden mijn grootouders. Door stom toeval marcheerde er, juist op het moment dat zij uit het stadhuis kwamen, een troep Duitse soldaten voorbij, luid zingend. Er was geen camera om iets van dat verbluffende voorval vast te leggen. Niemand had technisch slimme talismannetjes waarmee je overal en altijd met iedereen in contact staat.
2010: mijn grootvader overlijdt en ik krijg zijn levenslange talisman: een knijpkat, een zaklamp zonder batterijen, “mocht het licht uitvallen”. Ik zoek op internet naar gegevens over de zaklamp, vul het typenummer in, en lees over het Philipskommando in kamp Vught. In betrouwbare stroomvoorziening kon niet meer voorzien worden; in regelmatige aanvoer van tewerkgestelden wel.
De herinneringen van mijn grootmoeder aan haar huwelijksdag, “Ze zongen luidkeels Gerda, Ursula, Marie, Marie!”, treffen ook online meteen raak: een Youtube-gebruiker biedt unverfroren de mars aan, waarop mijn jonge grootouders getrakteerd werden. 70 jaren vallen met een knopdruk weg. 
Voorzichtig heb ik de talisman van mijn grootvader gerestaureerd, niet omdat het licht uitvalt –dat gebeurt toch– het is eerder omdat niet meer te achterhalen is, wie hem in elkaar gezet heeft, in 1942.
Hi,
Ik was 10 jaar oud toen de oorlog begon en woonde in Rotterdam tot 1944 toen ik TB kreeg en vader verguning kreeg om naar Zeist te verhuizen. Omstreeks ’43 heb ik kennis gekregen met de knijpkat en gebruikte we ze s’avonds op straat of thuis om wat te vinden in de duisternis. Met de bevrijding woonde we in Zeist en zijn daar vandaan in 1953 naar Canada geemigreerd. Het Hollands heb steeds blijven gebruiken. Weet U ook of de knijpkat nog steeds verkrijgbaar is. Gaarne zou ik van U bericht willen ontvangen. Bij voorbaat mijn dank. Tot wederhoren,
Koos uit Rimbey, Alberta